W dzienniku Rzeczpospolita, w wydaniu porannym, zostaje opublikowany artykuł Stanisława Strońskiego „O cud Wisły”. W artykule autor przypomina sytuację wojskową z I wojny światowej, gdy pod Paryżem armia niemiecka została pokonana nad Marną przez wojska francuskie mimo posiadanej przewagi. Stroński kieruje również prośbę do osób niebędących na froncie, aby modliły się o dar zwycięstwa. Strona polska podejmuje próbę odbicia Radzymina przez 19. Dywizję Piechoty. Po chwilowym zajęciu miasta wojska polskie zostają zmuszone do wycofania się na pozycję wyjściową. Tego dnia ma miejsce bój pod Ossowem. W walce ginie kapelan żołnierzy-ochotników ks. Ignacy Skorupka z 236. Pułku Piechoty Armii Ochotniczej (przemianowany przed bojem na II Batalion 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej). Na północy bolszewicka 10. Dywizja Kawalerii z III Korpusu Konnego Gaja forsuje małym oddziałem Wisłę pod Nieszawą. 5. Armia pod Modlinem przechodzi do kontrataku w kierunku na Nasielsk i Ciechanów. Zapada decyzja o wzmocnieniu siły ataku na Radzymin. Do walki rzucona jest polska 10. Dywizja Piechoty stacjonująca dotąd w koszarach w Jabłonnie (obecnie Legionowo). Oddziały z 10. Dywizji generała Lucjana Żeligowskiego zostają przewiezione do Nieporętu autobusami wynajętymi od miasta Warszawy. Pod Nieporętem dochodzi do walk z bolszewikami, którzy przekraczają nieobsadzone okopy II linii polskiej obrony na przedmościu warszawskim. W Radzyminie bolszewicy powołują Rewolucyjny Komitet (Rewkom), będący agendą TKRP.